ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ
VI. – ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ
ΜΕΡΟΣ 5ο – ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
(Από τη νέα σελήνη στο πρώτο τέταρτο)
Πολλά φεγγάρια πριν: ένα καινούργιο φεγγάρι, ολοκαίνουργιο, μόλις που ξεπροβάλλει για να δει τις σκιές από κάτω, και τότε…
Έρχεται ο «αυτός-είμαστε». Χωρίς να χρειάζεται συμβουλευτικά ή υποστηρικτικά έγγραφα, ο λόγος του αποτυπώνει τα βλέμματα αυτών που διοικούν εδώ πέρα και στους οποίους υπακούμε. Όταν τελειώνει, κοιτάμε.
Το μήνυμα των λαών είναι ξεκάθαρο, σύντομο, απλό, δυνατό. Όπως πρέπει να είναι οι εντολές.
Εμείς, στρατιώτες, δεν λέμε τίποτε, μόνο κοιτάμε και σκεφτόμαστε: «Είναι πολύ μεγάλο. Αυτό δεν ανήκει πια σε μας ή στους ζαπατιστικούς λαούς μόνο. Ούτε μόνο σε αυτή τη γωνιά ή σε αυτή τη γη αλλά σε πολλές γωνιές, σε όλους τους κόσμους.»
– Πρέπει να το προστατεύσουμε – λέμε οι «όλες-είμαστε», ξέροντας πως δεν μιλάμε μόνο γι’ αυτό αλλά και για τον «αυτόν-είμαστε».
– Θα πάει καλά… αλλά πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και για το αντίθετο, όπως κάνουμε πάντα – λέμε οι «όλοι-είμαστε».
– Τότε πρέπει να την ετοιμάσουμε – λέμε οι «όλες-είμαστε», – να τη φροντίσουμε, να τη μεγαλώσουμε.
– Ναι, – απαντάμε οι «όλοι-είμαστε».
– Πρέπει να μιλήσουμε με τους νεκρούς μας. Αυτοί θα μας υποδείξουν τον χρόνο και το μέρος, λέμε οι «όλες-είμαστε».
Κοιτώντας κάτω τους νεκρούς μας, τους αφουγκραζόμαστε. Τους φέρνουμε τη μικρή πέτρα. Την πηγαίνουμε στα θεμέλια του σπιτιού τους. Την κοιτούν. Τους βλέπουμε που την κοιτούν. Μας κοιτούν και παίρνουν το βλέμμα μας πολύ μακριά, εκεί όπου δε φτάνουν ούτε ημερολόγια ούτε γεωγραφία. Κοιτάμε αυτό που μας δείχνει το βλέμμα τους. Σιωπούμε.
Επιστρέφουμε, κοιταζόμαστε, μιλάμε.
– Πρέπει να το φροντίζουμε για καιρό, να προετοιμάσουμε κάθε βήμα, κάθε μάτι, κάθε αυτί… θα αργήσει.
– Θα πρέπει να ενεργήσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε στην αρχή να μη μας βλέπουν και μετά να μας βλέπουν.
– Έτσι κι αλλιώς δε μας βλέπουν ή βλέπουν αυτό που νομίζουν πως βλέπουν.
– Όντως, πρέπει να κάνουμε κάτι… Είναι η σειρά μου.
– Ο «αυτός-είμαστε» θα αναλάβει τις κοινότητες. Οι «όλοι-είμαστε» θα φροντίσουμε για ό,τι χρειαστεί ευγενικά, ήρεμα, σιωπηλά, όπως κάνουμε πάντα.
***
Λίγα φεγγάρια πριν, έβρεχε…
– Κιόλας; Πιστεύαμε ότι θα αργούσαν κι άλλο.
– Ναι, αλλά έτσι έγινε.
-Εντάξει, τώρα πρόσεξε καλά τι θα σε ρωτήσουμε. Θέλουν άλλους να στρέψουν το βλέμμα τους και να τους δουν;
– Θέλουν, νιώθουν δυνατοί, είναι δυνατοί. Λένε πως αυτό ανήκει σε όλους, σε όλες, σε κανένα. Είναι, λένε, έτοιμοι, έτοιμες.
– Καταλαβαίνεις, ωστόσο, ότι δε θα μας δουν μόνο όσοι είναι σαν και μας, αλλά και τα Αφεντικά, από τη μια άκρη της γης στην άλλη, που γεμάτοι μίσος καταδιώκουν αυτό που είμαστε;
– Ναι, το έχουμε υπόψη μας, το ξέρουμε. Είναι η σειρά μας, η σειρά σου.
-Εντάξει, το μόνο που λείπει είναι το μέρος και η ημερομηνία.
– Εδώ – και το χέρι δείχνει το ημερολόγιο και τη γεωγραφία.
– Στο βλέμμα που θα προκαλέσουμε δεν θα υπάρχει λύπη, πόνος, συμπόνια, ευσπλαχνία, ελεημοσύνη. Η χαρά θα φωλιάσει σε όσους είναι σαν εμάς, στα Αφεντικά όμως, ο θυμός και το μίσος. Θα μας επιτεθούν με όσα μέσα διαθέτουν.
– Ναι, τους το είπα. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είπαν: «Θέλουμε να κοιτάξουμε και να κοιταχτούμε με αυτούς που είμαστε, ακόμα κι αν, ούτε εμείς ούτε αυτοί το ξέρουν ότι είναι αυτό που είμαστε. Θέλουμε να μας κοιτάξουν. Για τα Αφεντικά είμαστε έτοιμοι, έτοιμες, προετοιμασμένοι, προετοιμασμένες».
– Πότε και πού, λοιπόν; – και μπαίνουν πάνω στο τραπέζι ημερολόγια και χάρτες.
– Τη νύχτα, όταν θα χαράζει ο χειμώνας.
– Πού;
– Στην καρδιά σας.
– Όλα έτοιμα;
– Έτοιμα όλα, έτσι κι αλλιώς.
– Εντάξει.
Ο καθένας πηγαίνει σε αυτό που έχει αναλάβει. Σφίγγουμε μόνο τα χέρια. Δε χρειάζεται τίποτε άλλο.
***
Κάποιες νύχτες πριν, το φεγγάρι άγρυπνο και χλωμό…
– Εντάξει. Είναι έτοιμοι αυτοί που κοιτάμε. Είναι η σειρά άλλων βλεμμάτων γι’ αυτό που θα
ακολουθήσει. Είναι η σειρά σου – λέμε στον «αυτόν-είμαστε».
– Είμαι έτοιμος και πρόθυμος– λέει ο «αυτός-είμαστε».
Οι «όλοι-είμαστε» συμφωνήσαμε σιωπηλά, όπως είναι ο τρόπος μας.
– Πότε;
– Όταν μιλήσουν οι νεκροί μας.
– Πού;
– Στην καρδιά σας.
***
Φεβρουάριος 2013. Νύχτα. Το φεγγάρι στο πρώτο τέταρτο. Το χέρι που είμαστε γράφει:
«Συντρόφοισσες, συντρόφισσες και σύντροφοι της Έκτης:
Θέλουμε να σας παρουσιάσουμε έναν από τους πολλούς «αυτόν» που είμαστε, το σύντροφό μας Εξεγερμένο Υποδιοικητή Μοϊσές. Αυτός φυλάει την πόρτα μας και μέσα από το λόγο του μιλάμε όλοι και όλες που είμαστε. Σας ζητάμε να τον ακούσετε, δηλαδή, να τον κοιτάξετε και έτσι να μας κοιτάξετε. (…)»
(Συνεχίζεται…)
Από οποιαδήποτε γωνιά οποιουδήποτε κόσμου.
SupMarcos
Πλανήτης Γη.
Φεβρουάριος 2013
ΥΓ. ΠΟΥ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ: Το κείμενο που θα ακολουθήσει, και το οποίο θα εμφανιστεί στην ηλεκτρονική σελίδα του Enlace Zapatista στις 14 Φεβρουαρίου, μέρα που οι ζαπατίστας τιμάμε και χαιρετίζουμε τους νεκρούς μας, απευθύνεται κυρίως στους συντρόφους, τις συντρόφισσες και συντροφόισσες της Έκτης. Το κείμενο ολόκληρο θα μπορεί να διαβαστεί μόνο με την εισαγωγή ενός κωδικού (για τον οποίο έχουν δοθεί αρκετές ενδείξεις και μπορεί να τον συμπεράνει κάποιος) που έχουμε ήδη στείλει μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου όπου μπορέσαμε. Αν δεν τον έχετε λάβει και δεν μπορείτε να βρείτε τη λύση (την οποία μπορείτε να ανακαλύψετε αν διαβάσετε προσεκτικά αυτό το κείμενο καθώς και το προηγούμενο – Κοιτώντας και επικοινωνώντας), το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να στείλετε ένα μέιλ στη σελίδα και θα σας στείλουμε τον κωδικό. Όπως ήδη έχουμε εξηγήσει σε προηγούμενες περιπτώσεις, τα ελεύθερα μέσα θα επιλέξουν τα ίδια αν θα δημοσιοποιήσουν ή όχι ολόκληρο το κείμενο ανάλογα με τις δικές τους αυτόνομες και ελευθεριακές εκτιμήσεις. Το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε συντρόφισσα, σύντροφο και συντροφόισσα της Έκτης από οποιαδήποτε γεωγραφία. Η δική μας επιθυμία δεν είναι άλλη από το να σας δείξουμε ότι απευθυνόμαστε σε σας και, κυρίως, σε αυτούς που εσείς αποφασίσετε να τοποθετήσετε στην άλλη μεριά της γέφυρας του βλέμματός μας.