Παρέμβαση αλληλεγγύης στους εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες – Ίδρυμα Κακογιάννη

Paremvasi-allileggiis-stous-zapatistas-Idrima-Kakogianni-18-11-2010Την Πέμπτη 18 Νοέμβρη, σύντροφοι και συντρόφισσες από τη συνέλευση αλληλέγγυων από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο, καταλήψεις, στέκια, συνελεύσεις γειτονιών, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στο ζαπατιστικό αγώνα και στους εξεγερμένους του Μεξικού, έκαναν παρέμβαση στο ίδρυμα Κακογιάννη, κατά τη διάρκεια εγκαινίων κινηματογραφικού αφιερώματος που πραγματοποιούνταν στο πλαίσιο των εορτασμών της μεξικανικής πρεσβείας για τα 100 χρόνια από τη μεξικανική επανάσταση.
Αυτή η γιορτή των από πάνω επιλέχθηκε να γίνει μια μέρα μετά την 17η Νοέμβρη, ημέρα ίδρυσης του EZLN, και δύο μέρες πριν την 20η Νοέμβρη, ημέρα έναρξης της μεξικανικής επανάστασης του 1910.
Η εκδήλωση, στην οποία παρευρίσκονταν και στελέχη άλλων πρεσβειών της Λατινικής Αμερικής, καθώς και στελέχη του υπουργείου Πολιτισμού, επρόκειτο να ξεκινήσει με τις ομιλίες του Μ. Κακογιάννη και του επιτετραμμένου της μεξικανικής πρεσβείας (λόγω θανάτου του πρέσβη) στο φουαγιέ του κτιρίου.Η ομιλία του μεξικανού επιτετραμμένου διακόπηκε, πριν καν προλάβει να ξεκινήσει, από τις φωνές και τα συνθήματα των συντρόφων και συντροφισσών που, ανοίγοντας δύο πανό, κατήγγειλαν τον πόλεμο «χαμηλής έντασης» (που μόνο χαμηλής δεν είναι) ενάντια στις ζαπατιστικές κοινότητες και τους εξεγερμένους του Μεξικού, αλλά και τον συνένοχο ρόλο του ιδρύματος Κακογιάννη, το οποίο, με το πρόσχημα της πολιτιστικής ανταλλαγής, δε διστάζει να συνεργάζεται με πρεσβείες κρατών που ευθύνονται για τις δολοφονίες χιλιάδων αγωνιστών, όπως του Μεξικού και του Ισραήλ.
Πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε προκήρυξη. Δεν έλειψαν και κάποιες μικρές λεκτικές αντεγκλήσεις με αρκετούς από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να χωνέψουν πως οι από κάτω κατάφεραν να τους «μολύνουν» τη γιορτή και να διαταράξουν την τάξη και την ασφάλειά τους, υπενθυμίζοντάς τους ότι τα χέρια της πολιτικής εξουσίας, κομμάτι της οποίας είναι και οι ίδιοι, είναι βαμμένα με το αίμα των αγωνιστών από την κατάκτηση, πριν από 518 χρόνια, μέχρι και σήμερα.
Η παρέμβαση τελείωσε με την ανάγνωση της προκήρυξης από το μικρόφωνο (κατά τη διάρκεια της οποίας κάποιοι παρευρισκόμενοι τραγουδούσαν τον μεξικανικό εθνικό ύμνο), ενώ οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες αποχώρησαν με συνθήματα, στα ελληνικά και τα ισπανικά, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους Ζαπατίστας και τους αγωνιζόμενους του Μεξικού: «Δρόμοι της Αθήνας, βουνά του Μεξικού, οι εξεγερμένοι βρίσκονται παντού», «EZLN», «Αδέρφια Ζαπατίστας δεν είστε μόνοι, κοινός αγώνας μας ενώνει», «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «Ο Ζαπάτα ζει, ο αγώνας συνεχίζεται», «Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι υποταγμένοι» κ.λπ.
Το κείμενο που μοιράστηκε:

«100 χρόνια μεξικανική επανάσταση»
ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ;

Διακόσια χρόνια από τον αγώνα για την ανεξαρτησία και εκατό από τη μεξικανική επανάσταση, όταν οι λαοί του Μεξικού, αγρότες και ιθαγενείς του βορρά και του νότου, έδωσαν το αίμα τους, τι ακριβώς γιορτάζουν οι από πάνω;
Τι γιορτάζει το χρεοκοπημένο μεξικανικό κράτος, όταν με το ένα χέρι αποδίδει τιμές στους «εθνικούς ήρωες», αυτούς που οι ιδεολογικοί πρόγονοί του δολοφόνησαν, και με το άλλο καταστέλλει, τρομοκρατεί και καταδιώκει ως «εγκληματίες» τους ιθαγενείς Ζαπατίστας που συνεχίζουν τους αγώνες του Εμιλιάνο Ζαπάτα, του Φρανσίσκο Βίγια και του Φλόρες Μαγόν για «Γη και Ελευθερία»;
Τι γιορτάζουν η χούντα της μεξικανικής κυβέρνησης, τα πολιτικά κόμματα, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, οι πρεσβείες, οι τράπεζες, τα πολιτιστικά ιδρύματα και οι πολυεθνικές εταιρίες που διοργανώνουν τους εορτασμούς;
Γιορτάζουν μήπως τη νέα αποικιοκρατία, την αντεπανάσταση του παγκόσμιου καπιταλισμού που στοιχειώνει τη σημερινή πολιτική, οικονομική και πολιτιστική πραγματικότητα;
Γιορτάζουν το γεγονός ότι εδώ και 518 χρόνια ταπεινώνουν, εξοντώνουν και εκμεταλλεύονται τους ιθαγενείς λαούς;
Γιορτάζουν τον καθημερινό και αδιάκοπο πόλεμο που διεξάγουν ενάντια στους από κάτω, στο Ατένκο, την Οαχάκα, το Γκερέρο, τη Χουάρες, την Τσιάπας, σε όλα τα σημεία της χώρας; Γιορτάζουν τη βία, την τρομοκρατία, τη φτώχεια, την αδικία, τις κοινωνικές ανισότητες και το θάνατο που σπέρνουν παντού; Γιορτάζουν τη συντριβή των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών που κατακτήθηκαν με την Ανεξαρτησία και την Επανάσταση;
Γιορτάζουν τις βίαιες εκκενώσεις κοινοτήτων και τους εκτοπισμούς, τις ένοπλες επιθέσεις και τις δολοφονίες από το στρατό, την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις κοινωνικών αγωνιστών και αλληλέγγυων από όλο τον κόσμο, τις απαγωγές, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις και τις εξοντωτικές ποινές, τους εμπρησμούς και τις καταστροφές σπιτιών και καλλιεργειών, τις συλλήψεις και τους βιασμούς;
Ή γιορτάζουν για τα 50 εκατομμύρια φτωχούς, τους εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους από τους οποίους οι μισοί είναι ιθαγενείς, τις χιλιάδες γυναίκες που δολοφονούνται σε διάφορες περιοχές της χώρας μόνο επειδή είναι γυναίκες, τους αμέτρητους μετανάστες που κακοποιούνται και πεθαίνουν στα σύνορα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους νέους που σφαγιάζονται από τα διασταυρούμενα πυρά του στρατού και των εμπόρων ναρκωτικών που αποτελούν μέρος του πολιτικού συστήματος;
Γιατί χαίρονται οι από πάνω; Επειδή λεηλατούν τη γη, το νερό και τη ζωή των από κάτω, επειδή καταστρέφουν εδάφη και πολιτισμούς με τα οικοτουριστικά προγράμματα, τους αυτοκινητόδρομους, τα ακίνητα, τα ορυχεία, τους μεταλλαγμένους σπόρους και τα αιολικά πάρκα τους; Επειδή παραδίδουν στην εξουσία του χρήματος την υγεία, την εκπαίδευση, την κοινοτική γη και τους φυσικούς πόρους, επειδή καταπατούν τα δικαιώματα των εργατών, των αγροτών και των φοιτητών, επειδή καταστέλλουν και εγκληματοποιούν τους κοινωνικούς αγώνες χιλιάδων αγωνιζόμενων ανθρώπων;

Σ’ αυτή τη γιορτή, τη γιορτή των από πάνω, οι από κάτω δεν έχουν καμία θέση.
Η δική μας γιορτή είναι το Φτάνει πια! που φώναξαν τα αδέλφια μας οι Ζαπατίστας με την εξέγερσή τους το 1994.
Και τότε και τώρα και εκεί και εδώ, συνεχίζουμε στο δρόμο της αντίστασης. Μαζί με αυτούς που αγωνίζονται εδώ και 100, 200, 500 χρόνια, γιορτάζουμε τη δύναμη της εξέγερσης που δεν ξεπουλιέται, δεν παραδίδεται και δεν ενδίδει, αλλά φτάνει τον αγώνα μέχρι το τέλος.
Γιορτάζουμε το «εμείς» των από κάτω που χτίζει εδώ και τώρα, και όχι σε ένα μακρινό μέλλον, έναν άλλο κόσμο, παλεύοντας ενάντια στην πολιτική και την οικονομική εξουσία, τους ιεραρχικούς θεσμούς και τους μιντιακούς μηχανισμούς ελέγχου.
Γιορτάζουμε τους αγώνες για μια ζωή με ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και συντροφικότητα, τους αυτοοργανωμένους αγώνες που δε χωράνε σε ψεύτικες επετείους και συνένοχα ιδρύματα, τους αγώνες που δίνουν οι από κάτω ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, στους δρόμους, τις γειτονιές και τις αόρατες γωνιές του πλανήτη, όπου κι αν ζουν, ό,τι κι αν κάνουν, και που γι’ αυτό είναι ανίκητοι.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ!

EΠΤΑ ΑΝΕΜΟΙ ΣΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ. Τέταρτος άνεμος: Μια οργανωμένη αξιοπρεπής οργή. Περί σποράς και θερισμού.

Περί σποράς και θερισμού

Ίσως αυτά που θα πω να είναι άσχετα με το ζήτημα, το κεντρικό θέμα αυτού του τραπεζιού, ίσως πάλι όχι.
Πριν από δύο μέρες, την ίδια ακριβώς μέρα που ο λόγος μας αναφερόταν στη βία, η ακατονόμαστη Κοντολίζα Ράις, αξιωματούχος της βορειοαμερικανικής κυβέρνησης, δήλωνε πως για όσα συμβαίνουν στη Γάζα υπεύθυνοι είναι οι Παλαιστίνιοι, η βίαιη φύση τους.
Τα υπόγεια ποτάμια που διασχίζουν τον κόσμο μπορεί να αλλάζουν γεωγραφία, λένε όμως το ίδιο τραγούδι.
Και το τραγούδι που ακούμε τώρα είναι αυτό του πολέμου και του πόνου.
Όχι πολύ μακριά από ’δω, σ’ ένα μέρος που λέγεται Γάζα, στην Παλαιστίνη, στη Μέση Ανατολή, εδώ δίπλα, ένας άριστα εξοπλισμένος και εκπαιδευμένος στρατός, ο στρατός της κυβέρνησης του Ισραήλ, συνεχίζει την προέλαση του θανάτου και της καταστροφής.
Τα βήματα που έχει ακολουθήσει μέχρι στιγμής είναι αυτά ενός κλασσικού στρατιωτικού πολέμου κατάκτησης: σφοδροί και μαζικοί βομβαρδισμοί, προκειμένου να καταστραφούν «νευραλγικά» στρατιωτικά σημεία (αυτό τους λένε τα στρατιωτικά εγχειρίδια) και να «αποδυναμωθούν» τα οχυρά αντίστασης. Στη συνέχεια, σιδηρούς έλεγχος στην ενημέρωση: ό,τι ακούγεται και προβάλλεται «στον έξω κόσμο», δηλαδή, έξω από το θέατρο των επιχειρήσεων, πρέπει να επιλεγεί με στρατιωτικά κριτήρια. Σήμερα έχουμε τα ισχυρά πυρά του πυροβολικού ενάντια στο πεζικό του εχθρού, για να εξασφαλιστεί η προέλαση των στρατευμάτων σε νέες θέσεις. Έπειτα θα ακολουθήσει η πολιορκία, για να ανακοπεί ο ανεφοδιασμός του εχθρού. Ύστερα, η έφοδος, με στόχο την κατάκτηση και τη συντριβή του εχθρού, και μετά η «εκκαθάριση» των πιθανών «εστιών αντίστασης».
Το στρατιωτικό εγχειρίδιο σύγχρονου πολέμου ακολουθείται βήμα προς βήμα από τις στρατιωτικές δυνάμεις των εισβολέων, με κάποιες παραλλαγές και προσθήκες.
Εμείς δεν έχουμε πολλές γνώσεις για το θέμα και, σίγουρα, υπάρχουν ειδικοί για τη λεγόμενη «μεσανατολική σύρραξη». Ωστόσο, από αυτήν εδώ τη γωνιά, κάτι έχουμε να πούμε:
Σύμφωνα με τις φωτογραφίες των ειδησεογραφικών πρακτορείων, τα «νευραλγικά» σημεία που καταστράφηκαν από την πολεμική αεροπορία της κυβέρνησης του Ισραήλ είναι σπίτια, κατοικίες, καλύβες, πολιτικά κτίρια. Δεν είδαμε μεταξύ των κατεστραμμένων κτιρίων κανένα οχυρό, στρατόπεδο, πολεμικό αεροδρόμιο, ή κανονιοστοιχία. Έτσι λοιπόν, θεωρούμε, και συγχωρήστε την όποια άγνοιά μας, ότι ή οι πυροβολητές των αεροπλάνων χαρακτηρίζονται από αστοχία, ή δεν υπάρχουν τέτοια «νευραλγικά» στρατιωτικά σημεία στη Γάζα.
Δεν έχουμε την τιμή να γνωρίζουμε την Παλαιστίνη, ωστόσο, υποθέτουμε πως σ’ αυτά τα σπίτια, τις καλύβες και τα κτίρια κατοικούσαν άνθρωποι, άντρες, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, όχι στρατιώτες.
Δεν είδαμε οχυρά αντίστασης, μόνο χαλάσματα.
Αυτό που πραγματικά είδαμε είναι τη μάταιη, μέχρι στιγμής, προσπάθεια να αποκλειστεί η ενημέρωση, τις διάφορες κυβερνήσεις του κόσμου να αμφιταλαντεύονται αν πρέπει να κάνουν την πάπια ή να χειροκροτήσουν την εισβολή, και έναν ΟΗΕ, άχρηστο εδώ και χρόνια, να εκδίδει χλιαρά δελτία τύπου.
Όμως, για σταθείτε. Τώρα μας περνάει από το μυαλό πως ίσως για την κυβέρνηση του Ισραήλ, αυτοί οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι είναι στρατιώτες του εχθρού και, επομένως, οι καλύβες, τα σπίτια και τα κτίρια στα οποία μένουν είναι στρατόπεδα τα οποία πρέπει να καταστραφούν.
Άρα, είναι βέβαιο ότι τα πυρά του πυροβολικού που έπεφταν πάνω στη Γάζα σήμερα τα χαράματα ήταν για να προφυλάξουν την προέλαση του πεζικού του Ισραήλ από αυτούς τους άντρες, τις γυναίκες, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.
Και ίσως η εχθρική φρουρά, την οποία επιδιώκουν να αποδυναμώσουν πολιορκώντας τη Γάζα, δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον παλαιστινιακό πληθυσμό που ζει εκεί. Και με την έφοδο, θα προσπαθήσουν να εξοντώσουν αυτόν τον πληθυσμό. Όποιος άντρας, γυναίκα, παιδί ή ηλικιωμένος κατορθώσει να κρυφτεί και να γλιτώσει από την αιμοσταγή έφοδο, θα «κυνηγηθεί», προκειμένου να ολοκληρωθεί η εκκαθάριση και ο στρατιωτικός διοικητής της επιχείρησης να μπορέσει να αναφέρει στους ανωτέρους του ότι «φέραμε εις πέρας την αποστολή».
Συγχωρήστε για άλλη μια φορά την άγνοιά μας. Ίσως αυτά που λέμε να μην έχουν, πράγματι, καμία σχέση με το θέμα, ή πράγμα, ανάλογα. Και αντί να αποδοκιμάζουμε και να καταδικάζουμε το έγκλημα που διαπράττεται, θα έπρεπε, ως ιθαγενείς και πολεμιστές που είμαστε, να συζητούμε και να παίρνουμε θέση αν είμαστε με το «σιωνισμό» ή τον «αντισημιτισμό», ή αν πρώτα έπεσαν οι βόμβες της Χαμάς.
Ίσως η σκέψη μας είναι πολύ απλοϊκή, ίσως μας λείπουν οι αποχρώσεις και οι οριοθετήσεις που είναι πάντα τόσο απαραίτητες στις αναλύσεις, όμως, όσον αφορά εμάς τους Ζαπατίστας, στη Γάζα υπάρχει ένας επαγγελματικός στρατός που δολοφονεί έναν ανυπεράσπιστο πληθυσμό.
Ποιος από όσους είναι από τα κάτω και αριστερά μπορεί να μένει σιωπηλός;
Ωφελεί να πούμε κάτι; Θα σταματήσουν κάποια βόμβα οι κραυγές μας; Θα σώσουν τα λόγια μας τη ζωή κάποιου παιδιού της Παλαιστίνης;
Εμείς πιστεύουμε πως ωφελεί. Ίσως να μη σταματήσουμε καμία βόμβα, ίσως τα λόγια μας να μη γίνουν η αλεξίσφαιρη ασπίδα που θα εμποδίσει αυτή τη σφαίρα των 5,56 ή των 9 χιλιοστών με τα αρχικά «ΙΣΒ» -«Ισραηλινή Στρατιωτική Βιομηχανία»-, που είναι χαραγμένα στη βάση του φυσιγγίου, να φτάσει στο στήθος ενός μικρού κοριτσιού ή αγοριού. Όμως, είναι πιθανό τα λόγια μας να καταφέρουν να ενωθούν με άλλα λόγια στο Μεξικό και τον κόσμο, κι έτσι, στην αρχή σαν ψίθυρος, έπειτα σαν δυνατή φωνή και, τελικά, σαν κραυγή να ακουστούν ως τη Γάζα.
Δεν ξέρουμε για σας, αλλά εμείς οι Ζαπατίστας του EZLN γνωρίζουμε τη σημασία που έχει να ακούς, μέσα στην καταστροφή και το θάνατο, μερικά ενθαρρυντικά λόγια.
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά, τελικά, ο λόγος που έρχεται από μακριά, ίσως δεν καταφέρνει να σταματήσει καμία βόμβα, μοιάζει όμως, να ανοίγει μια χαραμάδα στο μαύρο δωμάτιο του θανάτου, απ’ όπου γλιστράει κρυφά ένα μικρό φως.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα, θα συμβεί ό,τι είναι να συμβεί. Η κυβέρνηση του Ισραήλ θα δηλώσει πως κατάφερε ένα σοβαρό πλήγμα κατά της τρομοκρατίας, αποκρύπτοντας από το λαό της το μέγεθος της σφαγής, οι μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής όπλων θα ανασάνουν οικονομικά, ώστε να αντιμετωπίσουν την κρίση, ενώ «η παγκόσμια κοινή γνώμη», αυτό το εύπλαστο και πάντα ιδιόμορφο σώμα, θα στρέψει το βλέμμα της αλλού.
Αλλά όχι μόνο. Αυτό που επίσης θα συμβεί είναι ότι ο παλαιστινιακός λαός θα αντισταθεί, θα επιβιώσει, θα συνεχίσει να αγωνίζεται και να έχει τη συμπάθεια των από κάτω για τον αγώνα του.
Και ίσως, κάποιο μικρό αγόρι ή κορίτσι της Γάζας επιβιώσει. Ίσως μεγαλώσει, και μαζί μ’ αυτό μεγαλώσει και ο θυμός, η αγανάκτηση, η οργή. Ίσως γίνει στρατιώτης ή πολιτοφύλακας σε κάποια από τις ομάδες που αγωνίζονται στην Παλαιστίνη. Ίσως βρεθεί να πολεμά στο Ισραήλ, πυροβολώντας μ’ ένα τουφέκι, ή θυσιάζοντας τον εαυτό του, ζωσμένος με φυσίγγια δυναμίτη στη μέση του.
Και τότε, εκεί πάνω, θα γράφουν για τη βίαιη φύση των Παλαιστινίων, θα κάνουν δηλώσεις καταδικάζοντας αυτή τη βία και θα αρχίσει πάλι η συζήτηση περί σιωνισμού και αντισημιτισμού.
Και τότε κανείς δεν πρόκειται να ρωτήσει ποιος έσπειρε αυτό που θερίζει.
Από τους άντρες, τις γυναίκες, τα παιδιά και τους γέροντες του EZLN

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος

Μεξικό, 4 Ιανουαρίου 2009

ΕΦΤΑ ΑΝΕΜΟΙ ΣΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ Πρώτος άνεμος: μια οργισμένη αξιοπρεπής νεολαία

Καλό σας βράδυ

(Στα ελληνικά)
Συντρόφισσα, σύντροφε, Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε.
Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε.

(Ελπίζω να μην έχω πει καμιά χοντράδα, αυτό που ήθελα να πω είναι… [επαναλαμβάνεται το ίδιο στα ισπανικά].

Σχετικά με τη βία και άλλα πράγματα

Εδώ και πολύ καιρό, το πρόβλημα στα ημερολόγια  και τις γεωγραφίες έχει ανησυχήσει και ξεσκεπάσει την Εξουσία. Τόσο στα πρώτα, όσο και στις δεύτερες, βλέπουμε (και θα δούμε) πώς αυτός ο καταπληκτικός μηχανισμός της κυριαρχίας ακινητοποιείται και διαλύεται. Για το λόγο αυτό,  προσπαθεί να δείξει μεγάλη προσοχή στο χειρισμό των γεωγραφιών και των ημερολογίων.

Στην περίπτωση των γεωγραφιών μοιάζει να είναι πιο ξεκάθαρο: σύμφωνα με το αδέξιο τέχνασμα που αποκαλύφθηκε από αυτό το Φεστιβάλ, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ μακριά από την Τσιάπας. Στα σχολεία διδασκόμαστε ότι το Μεξικό χωρίζεται από τη Γαλλία, τη Χώρα των Βάσκων, την Ισπανία, την Ιταλία από έναν ωκεανό. Και αν δούμε το χάρτη, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η Νέα Υόρκη βρίσκεται πολύ βόρεια από τη μεξικανική ιθαγενή Τσιάπας. Κάτι το οποίο διέψευσαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του «Κινήματος Δικαιοσύνη για τη Συνοικία» πριν από λίγες ώρες. Επίσης, η Αργεντινή βρίσκεται πολύ νοτιότερα από αυτή τη γη, κάτι το οποίο αψήφησε ο σύντροφος του Σολάνο που μόλις μίλησε. Ωστόσο, αυτός ο διαχωρισμός δεν υπάρχει ούτε στους από πάνω ούτε στους από κάτω. Η βάναυση νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ο 4ος Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως λέμε εμείς οι Ζαπατίστας, έθεσε τα πιο απομακρυσμένα μέρη στον ίδιο χωροχρόνο για τη ροή του πλούτου … και την οικειοποίησή του.

Συνέχεια ανάγνωσης

«ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΔΕ ΘΑ ΦΙΜΩΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ!»

Τους τελευταίους μήνες, η πολιτική και η οικονομική εξουσία του Μεξικού κλιμακώνει τον πόλεμο ενάντια στους Ζαπατίστας, με διαρκείς επιθέσεις στις ινδιάνικες ζαπατιστικές κοινότητες, οι οποίες δεν έχουν προηγούμενο μετά το 1995: βίαιες εκκενώσεις κοινοτήτων, συλλήψεις, βιασμοί, απαγωγές, κάψιμο σπιτιών, απειλές και πυροβολισμοί.

Αυτά τα γεγονότα δεν αποτελούν έκφραση «διακοινοτικών διενέξεων», όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά είναι τα ορατά σημάδια της πολιτικοστρατιωτικής στρατηγικής της πολιτειακής και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης προκειμένου να εξοντώσει την κοινωνική βάση του EZLN και να καταστείλει τις Επιτροπές Καλής Διακυβέρνησης, όπου οικοδομείται η εξεγερμένη αυτονομία των ινδιάνικων κοινοτήτων στους τομείς της οικονομίας, της εκπαίδευσης, της υγείας, της δικαιοσύνης, της παραδειγματικής «αυτοκυβέρνησης».

Πρωταγωνιστής σ’ αυτή τη στρατηγική πολέμου, είναι η παραστρατιωτική οργάνωση OPDDIC, που ενθαρρύνεται και εξοπλίζεται από τις τοπικές και τις ομοσπονδιακές αρχές, αλλά και άλλες κομματικές ομάδες, που συνδέονται με το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI, δεξιό) και το Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης (PRD, «κεντροαριστερό»).

Η «αντεπαναστατική» πολιτική του μεξικανικού κράτους έχει πολλά πρόσωπα: έντονη δραστηριοποίηση στην Τσιάπας των Αερομεταφερόμενων Ειδικών Δυνάμεων Άμεσης Αντίδρασης, δεκαπλασιασμός των μισθών των στρατιωτικών σε σχέση με το μισθό των εργαζομένων, χειραγώγηση των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης…

Εξάλλου, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προωθεί την «ποινική αντιμεταρρύθμιση», τον αποκαλούμενο «νόμο Γκεστάπο», ο οποίος διευρύνει το κατασταλτικό καθεστώς και δίνει το δικαίωμα στις δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού να εισβάλλουν σε σπίτια χωρίς δικαστικό ένταλμα ή παρουσία εισαγγελέα.

Στις φυλακές της Τσιάπας βρίσκονται φυλακισμένοι για πολιτικούς λόγους περίπου εκατό ινδιάνες και ινδιάνοι. Εδώ και δύο χρόνια, μετά το κάλεσμα των Ζαπατίστας για την ένταξη στην «Άλλη Καμπάνια», οι πολιτικοί κρατούμενοι της φυλακής «Ελ Αμάτε» οργανώθηκαν, στήνοντας μια μόνιμη σκηνή στο προαύλιο για να διεκδικήσουν την απελευθέρωσή τους.

Στις 12 Φεβρουαρίου, ξεκινά απεργία πείνας επ’ αόριστον ο πρώτος από αυτούς τους κρατούμενους. Στις 25 του μηνός, τον ακολουθούν άλλοι 12 κρατούμενοι της ίδιας φυλακής: 8 μέλη της οργάνωσης «Η φωνή της Αμάτε» και της «Άλλης Καμπάνιας» των Ζαπατίστας και 4 που αυτοπροσδιορίζονται ως «ζαπατίστας πολιτικοί κρατούμενοι». Με βάση όσα δηλώνουν:

-Προχωρούν σε απεργία πείνας μέχρι το μεξικανικό κράτος να αποκαταστήσει τα ανθρώπινα δικαιώματά τους που έχουν καταπατηθεί.

-Απαιτούν να παύσει η ποινική δίωξη από το υπουργείο Δικαιοσύνης.

-Αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε τροφή και ιατρική φροντίδα.

Στις 4 Μάρτη, άλλοι 9 πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη της «Φωνής των Γιάνος», προστίθενται στην απεργία πείνας, από τη φυλακή 5 της Τσιάπας, απαιτώντας την απελευθέρωσή τους.

Στις 10 Μάρτη, 12 ινδιάνοι κρατούμενοι στη φυλακή «Πλάγιας δε Κατασαχά» ξεκινούν και αυτοί απεργία πείνας, καταγγέλλοντας τις παραστρατιωτικές ομάδες της κοινότητάς τους που καταπατούν τη γη τους και ευθύνονται για την παράνομη φυλάκισή τους. Το ίδιο κάνουν άλλοι 3 κρατούμενοι της αγροτικής οργάνωσης Mocri.

Συνολικά, 37 κρατούμενες/οι σε φυλακές της Τσιάπας είναι σήμερα απεργοί πείνας.

Καταγγέλλουν τις παράνομες διαδικασίες που ακολούθησε η εισαγγελία και η αστυνομία της Τσιάπας, τα βασανιστήρια και τις κακοποιήσεις που υπέστησαν προκειμένου να αυτοενοχοποιηθούν.

Σε επιστολές τους, που απευθύνονται στην κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης, την κοινή γνώμη και τις κοινωνικές οργανώσεις του Μεξικού και ολόκληρου του κόσμου, μεταξύ άλλων, αναφέρουν:

«…Ζητάμε την άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωσή μας. Είμαστε μέρος ενός μεγάλου κινήματος που αγωνίζεται για το δίκαιο σκοπό της απελευθέρωσης των λαών μας και της αναγνώρισης της αυτονομίας μας…»

«…Η χωρίς όρια αποικιοκρατία μάς έχει καταδικάσει σε αφανισμό, αφού τα ντόπια και τα ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα λεηλατούν τα δικαιώματά μας και εγκαθιδρύουν μια κρατική δικτατορία, ενώ τα πολιτικά κόμματα λεηλατούν την αξιοπρέπειά μας και τη μετατρέπουν σε λάβαρο της εξουσίας…»

«…Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε απεργία πείνας, αφού δεν έχουμε σταματήσει ποτέ να λέμε “Φτάνει πια!” στην αδικία, την ανισότητα και τη διαφθορά που ζούμε καθημερινά στο πετσί μας από αυτό το σύστημα διακυβέρνησης…»

«…Σήμερα, για άλλη μια φορά, υψώνουμε τη φωνή μας για να ακουστούμε και να φωτίσουμε αυτά που μένουν στο σκοτάδι.
Δίνουμε τον αγώνα μας με όλη μας την καρδιά.

Αν χρειαστεί, θα πεθάνουμε για την αληθινή ειρήνη και την αυτοδιάθεση των λαών μας.

Δεχτείτε την αγκαλιά και τους συντροφικούς χαιρετισμούς μας!

Θάνατος στην κακή κυβέρνηση!»

27 Μαρτίου 2008

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος: Η αλληλεγγύη ως αδελφοσύνη ή ως τοκογλυφία.

Λόγος της «Έκτης Επιτροπής» του EZLN στο 2ο Εθνικό Φόρουμ Αλληλεγγύης στις ζαπατιστικές κοινότητες.
Χοχούτλα, Μορέλος.
Οκτώβρης 2007.

(…)

Κάτι από ιστορία.
«Τα πάντα φαίνονται αδύνατα την παραμονή», είχε πει κάποιος από τους δικούς μας, για να προσθέσει αργότερα, «αλλά προκύπτει τελικά ότι το αύριο είναι εδώ, κοντά, όχι όμως επειδή μας περιμένει, αλλά επειδή το χτίζουμε κάθε στιγμή, με βάση ένα άλλο ημερολόγιο».

Και, ανάμεσα στα αδύνατα του χθες, σήμερα συναντάμε το μέλλον. Οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι που αγκάλιασαν τον αγώνα, όπως αυτός συνοψίστηκε στην «Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα» και αποφάσισαν να κάνουν κάτι Άλλο, από τα κάτω και αριστερά, συγκρούονται με τα αδύνατα του σήμερα.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά.
Η πρόσφατη ιστορία του ζαπατιστικού κινήματός μας, του κινήματος του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση, έχει γνωρίσει αρκετές ανατροπές όσον αφορά τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και ιδιαίτερα την πολιτική δράση.
Προετοιμαστήκαμε για εκείνο το ξημέρωμα του Γενάρη του 1994, πιστεύοντας ότι όχι μόνο θα είμαστε μόνοι, αλλά και ότι τα πάντα θα ήταν εναντίον μας.
Πριν από 14 χρόνια, με το φεγγάρι του Οκτώβρη να σκεπάζει τα βήματά μας, διευκρινίζαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες τις εξέγερσης, στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού. Και λέω «διευκρινίζαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες», μόνο για να επαναλάβω μια κοινοτοπία. Στην πραγματικότητα, βαδίζαμε από το ένα μέρος στο άλλο, με μια χαλαρότητα που προκαλούσε μεγάλο προβληματισμό όσον αφορά τις πιθανότητες να επιτύχει πολιτικά και στρατιωτικά η ένοπλη εξέγερση χιλιάδων ιθαγενών και η κατάληψη επτά πόλεων της νοτιοανατολικής μεξικανικής πολιτείας της Τσιάπας.
Ο προσδιορισμός των τελευταίων προετοιμασιών της εξέγερσης έμοιαζε με την προσπάθεια να σκαλίσει κανείς με σφυρί και καλέμι ένα από αυτά τα μικρά κοσμήματα της κρυσταλλοποιίας που μας προκαλεί το θαυμασμό με τα χρώματα και τη λάμψη του. Έτσι ήταν τότε, έτσι είναι ακόμα και τώρα.

Ο αγώνας μας για την ελευθερία των λαών, ο πιο ωραίος, ευγενής και παλαιός στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχει τόσα χρώματα και λάμψεις που, ακόμα και τώρα, σχεδόν 24 χρόνια από τότε που ταχθήκαμε σ’ αυτόν, δεν έχουμε καταφέρει να τα συναντήσουμε στο σύνολό τους.
Αυτό το γνωρίζουμε τώρα, όπως το γνωρίζαμε και τότε.
Όμως, δεν συνηθίζουμε να προσαρμόζουμε τα γεγονότα της ιστορίας μας για να παραδώσουμε μαθήματα που ποτέ δε δεχόμαστε ή να δώσουμε μια εντύπωση καθαρής συνοχής. Γι’ αυτό το λόγο, οφείλω να σας πω ότι το σχέδιο της εξέγερσης, εξετάζοντάς το τη μεγάλη και φωτεινή νύχτα του Οκτώβρη του 1993, έμοιαζε με μια μεγάλη αταξία με κομμάτια σπαζοκεφαλιάς που δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους.
Σήμερα βέβαια, θα μπορούσα να κομπάσω, με την απόσταση του ημερολογίου και παρατηρώντας τη νέα στρατιωτικοποίηση ολόκληρης της χώρας, και να πω ότι εκείνο το χάος ήταν μέρος του σχεδίου, και ότι σκόπιμα τα πάντα έμοιαζαν ακατάστατα, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τις κυβερνητικές υπηρεσίες πληροφοριών του Μεξικού και των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά δε θα το κάνω.
Αν ρωτούσαμε αυτό το σάκο των επαναλαμβανόμενων ερωτήσεων που εσείς ονομάζετε «φεγγάρι», τι είδε εκείνες τις νύχτες στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, σίγουρα θα σας έλεγε: «Έμοιαζε με μια πολύμορφη, κατακερματισμένη σκιά, χωρίς προορισμό».
Βέβαια, εγώ θα προτιμούσα το φεγγάρι να μας ανέφερε ως έναν «κατακερματισμένο καθρέφτη», αλλά κάποιος που κάνει τόσες ερωτήσεις, δεν μπορεί να πει ψέματα, αφού αυτό ήμασταν: μια κατακερματισμένη σκιά. Ίσως αυτό να είμαστε και τώρα, ίσως αυτό ξαναγίνουμε στο μέλλον.
Σε άλλες περιπτώσεις, έχω αναφέρει παραδείγματα από αυτόν τον τόσο ιδιόμορφο τρόπο που έχουμε εμείς οι ζαπατίστας, γυναίκες και άντρες, να αντιμετωπίζουμε το μέλλον, το αύριο. Υπάρχει ένα είδος ειρωνείας για το θάνατο και, ταυτόχρονα, μια μεγάλη ελπίδα για τη ζωή.
Γιατί;
Δεν ήταν λίγες οι μοναχικές ανατολές που προσπάθησα να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα που μας θέτει το φεγγάρι ξανά και ξανά με τη φωτεινή και επαναλαμβανόμενη διαδρομή του. Ο γερο-Αντόνιο, εκείνος ο ιθαγενής Μάγια που ήταν για μας η πόρτα και το παράθυρο, τόλμησε να δώσει μια απάντηση:
«Είναι ζήτημα της γλώσσας και του χρόνου της. Ο ενεστώτας μιλιέται ατομικά, ο αόριστος και ο μέλλοντας συλλογικά. Ο θάνατος λοιπόν, είναι ένα ζήτημα που έχει δύναμη μόνο στο ατομικό, ενώ η ζωή είναι εφικτή μόνο στο συλλογικό. Γι’ αυτό λέμε «πεθαίνω» και γι’ αυτό λέμε «ζούμε» και «θα ζήσουμε».
Σε σχέση μ’ αυτό, μου έρχεται στο μυαλό η τυπική διάγνωση που έκαναν οι νοσοκόμες ζαπατίστας και πώς την ανακοίνωναν στους ασθενείς. Δεν ήταν ένα «δεν είναι σοβαρό, θα γίνεις καλά», αλλά ένα «έτσι κι αλλιώς θα πεθάνεις, αλλά όχι σύντομα, θα αργήσεις». Αυτό μάλιστα! Ο ασθενής συνερχόταν γρήγορα. Ωστόσο, δε ξέρω αν συνερχόταν έχοντας ως κίνητρο μια τόσο εμψυχωτική διάγνωση… ή επειδή, η αντάρτισσα υπεύθυνη υγείας, ετοιμάζοντας την ένεση, είχε την ευγένεια να πληροφορήσει τον ασθενή ότι την τελευταία φορά που είχε κάνει ένεση της είχε σπάσει η βελόνα μέσα στον πισινό του συντρόφου. «Καημένε σύντροφε», έλεγε, ενώ ψηλάφιζε μ’ ένα βαμβάκι ποτισμένο οινόπνευμα το μέρος όπου θα έκανε την ένεση, «νομίζω πως ακόμα έχει μέσα του το κομμάτι της βελόνας και γι’ αυτό στραβώνει».
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι, ναι, πριν από 14 χρόνια σκεφτόμασταν το θάνατο, αλλά ήταν ένα θέμα προσωπικό, όπως είναι η οδοντόβουρτσα και τα εσώρουχα…, εντάξει, αν μπορούμε να ονομάσουμε εσώρουχα αυτά τα κομματάκια από ύφασμα που χρησιμοποιούν σήμερα οι γυναίκες και, επιπλέον, βρίσκουν τρόπους να φαίνονται, αφού κατεβάζουν τα παντελόνια μέχρι τους γοφούς.
Μμμ… με έπιασε ήδη πείνα, γι’ αυτό καλύτερα να βιαστώ να τελειώσω αυτό που θέλω να σας πω…
Σας έλεγα ότι αν ο πιθανός και ενδεχόμενος θάνατος ήταν και είναι για μας ένα θέμα ατομικό και προσωπικό, η ζωή ήταν και είναι μια υπόθεση του συλλογικού που ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε.
Με άλλα λόγια, για το ζαπατισμό του EZLN, η αποτυχία και ο θάνατος κλίνονται σε πρώτο ενικό πρόσωπο (το «Εγώ, Μου, Εμένα, Μαζί μου», που θα μπορούσε να αποτελέσει και τον τίτλο κάποιου από τους δίσκους του Χοακίν Σαμπίνα). Αντίθετα, η επιτυχία και η ζωή συμβαδίζουν πάντοτε με το «εμείς», που μας δίνει ταυτότητα, παρελθόν και μέλλον (το οποίο είναι γνωστό ως «Ουτοπία» και, σίγουρα, είναι ο τίτλος ενός από τους δίσκους του Χοάν Μανουέλ Σεράτ).
Με δυο λόγια, εκείνη την παραμονή του πολέμου ενάντια στη λήθη, δε μεταφέραμε μόνο τη φωτιά, αλλά και τις αμφιβολίες που είχαμε. Και ήταν πολλές. Όμως, δεν αφορούσαν την ατομική ή συλλογική μας μοίρα. Αυτά τα ζητήματα είχαν λυθεί εδώ και καιρό, όταν ο κάθε ένας και η κάθε μία από μας είχε φτάσει στο σημείο -και αυτό, ναι, είναι κάτι προσωπικό ή ατομικό-, όπου ανοίγονται οι δύο μεγάλοι δρόμοι που συνήθως εμφανίζονται στην πορεία του κόσμου: Πάνω ή κάτω; Δεξιά ή αριστερά; Ο ατομικός πρωταγωνισμός ή το συλλογικό ανώνυμο; Το φως ή η σκιά;
Όχι. Οι αμφιβολίες σχετίζονταν με αυτό που θα συναντούσαμε εκεί έξω.
Μπορείτε να το αποδώσετε στο διαλεκτικό πεσιμισμό μας ή στη δυσπιστία που έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας, αλλά πιστεύαμε ότι θα μας υποδεχθούν με τη σιωπή, με κλειστά αφτιά, την καταδίκη, το λιθοβολισμό. Και, φυσικά, με σφαίρες και βόμβες. «Δεν είναι βόμβες, είναι φωτοβολίδες», είχε πει ο αυτοαποκαλούμενος ιστορικός και οπαδός τότε του Κάρλος Σαλίνας δε Γκορτάρι, και αργότερα του Ερνέστο Σεντίγιο, του Βισέντε Φοξ, του Λόπες Ομπραδόρ (πριν τη νοθεία, φυσικά) και τώρα του Φελίπε Καλντερόν *. Νομίζω πως λέγεται Έκτορ Αγκιλάρ Καμίν και τώρα, βέβαια, υπογράφει κάποιο βιβλίο σχετικά με το Ακτεάλ, μιας και ο «γκαφατζής» Τέγιο Ντίας δεν ήταν εύκαιρος. Χρειάζονται κι άλλα χρήματα για να αναπτύξουν τις θυγατρικές τους, με αντάλλαγμα να ξεπλύνουν το έγκλημα του κράτους που έχει τη σφραγίδα ενός πολέμου εξόντωσης ο οποίος διαρκεί πλέον 515 χρόνια.
Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι το βιβλίο που αφορά το Ακτεάλ εκδίδεται στο χώρο του Γουστάβο Ιρουέγας, υπεύθυνου εξωτερικών σχέσεων της λεγόμενης νόμιμης κυβέρνησης του Λόπες Ομπραδόρ. Και ότι, τη στιγμή που καταγγέλλεται η συμμετοχή πρώην ανταρτών στην αντεπαναστατική στρατηγική που εξαπολύθηκε τότε, και κορυφώθηκε με τη Σφαγή του Ακτεάλ, λησμονιέται ότι ένας από τους επικεφαλής της κυβερνητικής αντιπροσωπείας του Σεντίγιο ήταν ο κύριος Ιρουέγας, ξαφνικά σημερινός νεοφώτιστος στην υπόθεση της αριστεράς.
Καλά, ας μην φεύγουμε από το θέμα. Σε τελική ανάλυση, ο Αγκιλάρ Καμίν θα βρει την απήχηση που χρειάζεται προκειμένου να εισπράξει από εκεί που εισέπραττε πάντα.
Ας επιστρέψουμε σ’ εκείνες τις μέρες. Γιατί, όπως προκύπτει, κάναμε λάθος. Και μάλιστα, δύο φορές.
Γιατί, τότε, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τις Θυγατρικές και τις αντίστοιχες Στροφές προς τα δεξιά, αλλά συναντήσαμε επίσης και εκείνους που προσπαθούσαν να καταλάβουν, να μας καταλάβουν, όπως πιστεύαμε.
Στο παρελθόν, έχω αναφερθεί στο γεγονός ότι εκείνη την περίοδο είχαμε την τύχη να υπολογίζουμε στο ενδιαφέρον ορισμένων εργαζόμενων στα μέσα επικοινωνίας, καθώς και καλλιτεχνών, προοδευτικών διανοουμένων και επιστημόνων. Το ενδιαφέρον που έδειξαν τότε ήταν κάτι ουσιαστικό και το θυμόμαστε, αν και κάθε φορά με μεγαλύτερη νοσταλγία.
Η παρουσία αυτών των ανθρώπων υπήρξε σημαντική. Ωστόσο, δε θα αναφερθώ τώρα στην αξιοσημείωτη απουσία τους, στην αξιόμεμπτη σιωπή τους, ή στην αντίστοιχη αποστασιοποίησή τους για λόγους σκοπιμότητας ή επειδή πέρασε η μόδα.
Αντίθετα, θα ήθελα να μιλήσω για όσους πλησιάζουν τους αγώνες, τα κινήματα και τους λαούς, προσφέροντας βοήθεια, ενώ, στην πραγματικότητα, χορηγούν δάνειο με πολύ υψηλά επιτόκια. Δηλαδή, για εκείνα τα άτομα που μετατρέπουν την αλληλεγγύη σ’ έναν αγώνα σε λάφυρο και χρησιμοποιούν αυτήν την υποστήριξη για να χτίσουν τη δική τους σκάλα προς την εξουσία.
Γιατί, όπως φαίνεται, όσο κάναμε λάθος τότε που υποθέταμε ότι θα είμαστε μόνοι, άλλο τόσο σφάλλαμε όταν πιστεύαμε ότι το αρχικό ενδιαφέρον, και η συμπάθεια, η υποστήριξη και η αλληλεγγύη στη συνέχεια, ήταν ειλικρινείς και έντιμες.
Εκείνες τις πρώτες μέρες, καθώς ήμασταν άσχετοι μ’ εκείνο το πήγαιν’ έλα των «από έξω», μας πλησίασαν άτομα τα οποία εμπιστευτήκαμε. Τότε όμως, δεν ξέραμε ότι μαζί με το χέρι βοήθειας, μετέφεραν τις φοβίες και τους εταίρους τους. Και, το μόνο που σκέφτονταν ήταν πώς θα κάνουν χρήση του χώρου που είχε κατακτηθεί με το αίμα των νεκρών μας.
Συνήθως, όταν μιλάμε με γενικότητες, αυτοί στους οποίους αναφερόμαστε βγάζουν γενικά συμπεράσματα και υποστηρίζουν ότι αναφερόμαστε σε άλλους. Γι’ αυτό, θα πρέπει να ονομάσουμε τα άτομα που ανήκαν στο «Εθνικό Συντονιστικό Δράσης Πολιτών για την Εθνική Απελευθέρωση» (CONAC-LN) και κατόπιν στο «Ευρύ Μέτωπο για την Οικοδόμηση του Κινήματος Εθνικής Απελευθέρωσης» (FAC-MLN). Αυτοί, όταν ήταν της μόδας οι κατηγορίες ότι είμαστε «ένοπλοι ρεφορμιστές» και «μικροαστοί», στράφηκαν εναντίον μας με μοναδικό ενθουσιασμό. Οι «ριζοσπάστες» του τότε, σήμερα είναι υπάκουα πρόβατα στα μαντριά της εξουσίας. Ο κύριος Μπενίτο Μιρόν Λίνσε αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σήμερα είναι ανώτατο στέλεχος της κυβέρνησης του Ομοσπονδιακού Διαμερίσματος της Πόλης του Μεξικού, αφού μεταπήδησε από θέση σε θέση, ξεχνώντας ότι πριν από μερικά χρόνια ήταν ένας οργισμένος επικριτής της θεσμικής αριστεράς και του ρεφορμισμού. Φυσικά, ο ριζοσπαστισμός του κράτησε μέχρι να τον αγγίξει ο προϋπολογισμός.
Αργότερα, ανακαλύψαμε ότι η υποτιθέμενη αλληλεγγύη στο ζαπατισμό, δεν ήταν τίποτα παραπάνω γι’ αυτούς από μια επένδυση.
Τα σημερινά ανώτατα στελέχη του δημοσίου διανέμουν ελεημοσύνες, νίπτοντας τας χείρας τους, επιδεικνύουν ή κρατούν κρυμμένες τις φωτογραφίες τους με τους ζαπατίστας, ανάλογα με το που φυσά ο άνεμος, αλληλοσυγχαίρονται για τη συνετή ωριμότητά τους και φουσκώνουν το πορτοφόλι τους με χαρτονομίσματα και πιστωτικές κάρτες και την καρδιά τους με άλλοθι που μεταμφιέζουν τις προδοσίες και την ενδοτικότητά τους.
Αυτό συνέβη, και συμβαίνει, όχι μόνο στο Μεξικό, αλλά και στην Ευρώπη. Ομάδες αλληλεγγύης που τότε έχτιζαν γέφυρες, σήμερα, είτε μας επιτίθενται, είτε τηρούν μια συνένοχη σιωπή, είτε αποστασιοποιούνται, μ’ έναν καιροσκοπισμό που εξαρτάται από την ταξινόμηση των ειδήσεων των μέσων επικοινωνίας.
Και, ισχυρίζονται ότι ο EZLN, για να ξεπληρώσει τη «βοήθεια που έχει δεχθεί» (έτσι το λένε), οφείλει να υποστηρίξει τις θέσεις τους όσον αφορά το δίκαιο αγώνα του βασκικού λαού, τις πολιτικές τους σε σχέση με την επαίσχυντη υποστήριξη του βορειοαμερικανικού και ευρωπαϊκού παρεμβατισμού, τις αγωνίες τους για τις μοναρχίες που κηλιδώνουν τη γηραιά ήπειρο, τη δράση τους, που αν και τόσο αποτελεσματική και ουδέτερη, βρωμάει. Και, αφού δεν το κάνουμε αυτό, είτε αποσύρονται είτε ακολουθούν ό,τι είναι της μόδας, προχωρώντας, βέβαια, προηγουμένως, σε δημόσια αποστασιοποίηση… ή σε ιδιωτική.
Σ’ αυτή τη γη και αλλού, οι τοκογλύφοι της αλληλεγγύης διεκδικούν από μας μια αυτοκριτική, απαιτούν να ζητήσουμε συγνώμη που δεν τους υπακούμε, δεν τους ακολουθούμε, δεν υποτασσόμαστε.
Τότε, σφάλλαμε. Τώρα, ξέρουμε ότι η αλληλεγγύη που δίνεται με όρους, περιμένοντας ανταλλάγματα, είναι απλά μια άλλη μορφή τοκογλυφίας, που φιλοδοξεί να αποκομίσει κέρδη από τον πόνο και τον αγώνα του άλλου.
Τα άτομα, οι ομάδες, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις που σκέφτονται ότι με τη βοήθεια και την αλληλεγγύη τους στους λαούς μας θα επιδοθούν στην τοκογλυφία, ας ξέρουν ότι δεν πρόκειται να έχουν κανένα κέρδος. Τους λέμε να κοιταχτούν στον καθρέφτη που αντικατοπτρίζει ένα ψεύτικο αριστερό πρόσωπο των «από πάνω», να συναντηθούν στα καφέ, στις συνεστιάσεις, στις συντακτικές τους ομάδες, στα εθνικά τους συμβούλια, στα κυβερνητικά τους γραφεία. Θα ακούσουν, με εκπληκτική ομοφωνία, ότι ο ζαπατισμός δεν είναι πια της μόδας, διέπραξε πολλά λάθη, δεν είναι ρεαλιστικός, είναι σεχταριστικός, ριζοσπαστικός, κακομαθημένος…, είναι συνεπής.
Μη με παρεξηγήσετε, δεν είναι επειδή είμαστε κακοπληρωτές ή δε θέλουμε να πληρώσουμε.
Πρόκειται απλά για μια σύγχυση.
Γιατί, σε αυτό τον μακρύ αγώνα, όλοι οι ινδιάνικοι λαοί, όχι μόνο οι ζαπατίστας, είμαστε οι πιστωτές.
Έτσι είναι από τότε που ο κόσμος ξεκίνησε το ταξίδι του. Έτσι ήταν πριν από 200 χρόνια. Έτσι ήταν πριν από έναν αιώνα.
Έτσι θα είναι όταν το ημερολόγιο των «από κάτω» μάς πλησιάσει ξανά για να παρουσιάσει στους «από πάνω» τον ατελείωτο λογαριασμό από χρέη που συσσωρεύονται από τα κάτω και αριστερά.
Γιατί, οφείλω να το πω, αυτό που ο Τσε ανέφερε, βλέποντας μακριά, δεν είναι παρά το μέρος όπου η ελευθερία αποτελεί ένα σημείο άφιξης, ενώ δίνει τη δυνατότητα για ένα νέο βήμα: το βήμα να γίνουμε καλύτεροι.

Αυτά. Χαιρετισμούς και απ’ όλα αυτά τα συν και τα πλην, ας κερδίσει το αύριο.

Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος, Οκτώβριος 2007.

* Σ.τ.Μ.: Ο Κάρλος Σαλίνας δε Γκορτάρι και ο Ερνέστο Σεντίγιο ήταν πρόεδροι του Μεξικού και ανήκαν στο «Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα» (PRI).
O Βισέντε Φοξ και ο Φελίπε Καλντερόν, οι δύο τελευταίοι πρόεδροι του Μεξικού, ανήκουν στο «Κόμμα Εθνικής Δράσης» (PAN).
O Λόπες Ομπραδόρ, που ανήκει στο υποτιθέμενο κεντροαριστερό κόμμα «Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης» (PRD), ήταν υποψήφιος στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, με αντίπαλο τον Φελίπε Καλντερόν. Αμφισβήτησε το αποτέλεσμα, καταγγέλλοντας εκτεταμένη νοθεία, και διακήρυξε ότι αυτός είναι ο «νόμιμος πρόεδρος του Μεξικού».

Συνέχεια ανάγνωσης