«Μας συμβούλεψαν να φανούμε λογικοί και να υπογράψουμε τη συμφωνία, μας είπαν ότι η κυβέρνηση θα μας αποτελείωνε σε λίγες ώρες ή το πολύ μέρες αν δεν την υπογράφαμε. Μας συμβούλεψαν να συμβιβαστούμε με όσα μας προσέφεραν και να περιμένουμε. Μας υπέδειξαν το λογικό: να παραδοθούμε για να ζήσουμε. Ποιος μπορεί να ζήσει με αυτή την ντροπή; Ποιος ανταλλάσσει την αξιοπρέπειά του με τη ζωή του; Αυτές οι λογικές συμβουλές ήταν άχρηστες. Σε αυτή τη γη, εδώ και χρόνια, βασιλεύουν η ανυποταξία και η αξιοπρέπεια.», 1994
Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ
Την 1η Δεκέμβρη του 2012 η ακροδεξιά κυβέρνηση του Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN) αποχωρεί από το προεδρικό μέγαρο συμπληρώνοντας 12 χρόνια στην εξουσία, αφήνοντας μια μακάβρια κληρονομιά: μόνο την τελευταία εξαετία της διακυβέρνησης του Φελίπε Καλντερόν πάνω από 70. 000 άτομα θα δολοφονηθούν, εκατοντάδες θα εξαφανιστούν κα θα συλληφθούν στο δήθεν «πόλεμο ενάντια στα καρτέλ των ναρκωτικών». Τα σκήπτρα της εξουσίας παραδίδονται στο Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI), ένα κόμμα που κυβερνούσε 70 χρόνια το Μεξικό (ως το 2000) και το οποίο ευθύνεται για τη σφαγή του Τλατελόλκο το 1968, την εξόντωση, τις δολοφονίες, τις εξαφανίσεις και τις φυλακίσεις χιλιάδων αγωνιστών κατά τη διάρκεια του «βρώμικου πολέμου» των δεκαετιών του 60, 70 και 80, τις πρωτοφανούς αγριότητας στρατιωτικές επιθέσεις ενάντια στον EZLN και τις εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες το 1995 και το 1998, την οργάνωση του λεγόμενου «αντιαντάρτικου» με τη δημιουργία, και στήριξη παραστρατιωτικών οργανώσεων, τη βίαιη καταστολή κινημάτων όπως αυτό της Οαχάκα… Όσο για το μεγάλο «νικητή» των εκλογών και νυν πρόεδρο του Μεξικού, αυτός δεν είναι άλλος από τον κύριο υπεύθυνο της βίαιης εισβολής της πολιτειακής και ομοσπονδιακής αστυνομίας στην κοινότητα του Ατένκο, στην πολιτεία του Μεξικού, και της βάναυσης καταστολής του Κινήματος Για την Υπεράσπιση της Γης (κατά την οποία δολοφονήθηκαν δύο αγωνιστές, ο ένας 14 χρονών, εκατοντάδες τραυματίστηκαν και συνελήφθησαν έχοντας υποστεί άγρια βασανιστήρια, ιδιαίτερα οι γυναίκες που έζησαν τον εφιάλτη του βιασμού και των σεξουαλικών βασανιστηρίων).
Φυσικά, δεν πρόκειται για κάποια πολιτική αλλαγή αλλά για εναλλαγή κομμάτων που έχουν την ίδια ατζέντα, τους ίδιους τρόπους λειτουργίας, τα ίδια πρόσωπα που επιλέγονται κάθε φορά για να τους εκπροσωπήσουν και φυσικά τα ίδια συμφέροντα για να εξυπηρετήσουν και να υπερασπιστούν. Όλα τα πολιτικά κόμματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, που συμμετέχουν στο θίασο που ονομάζεται «πολιτική τάξη» του Μεξικού, και καλύπτουν όλο το φάσμα του εκλογικού σκηνικού (από την άκρα δεξιά ως την αριστερά και το Κόμμα της Δημοκρατικής Επανάστασης PRD) στερούνται ιδεολογίας και προγράμματος, τα οποία κάθε φορά εξαρτώνται από την πολιτική συγκυρία. Σε αυτό το παζάρι, κερδίζει αυτός που διαθέτει την καλύτερη ομάδα διαφημιστών και επικοινωνιολόγων, δηλαδή, αυτός που θα επιλεγεί από την οικονομική εξουσία ως ο πλέον κατάλληλος για να εξυπηρετήσει αποτελεσματικότερα τα συμφέροντά της, επιβάλλοντας την ατζέντα, το χρονοδιάγραμμα και το πρόσωπο που θα την εκπροσωπήσει, ελέγχοντας όχι μόνο τον κατασταλτικό μηχανισμό αλλά και τα καρτέλ των ναρκωτικών και βέβαια… τα ΜΜΕ.
Ο νέος πρόεδρος έχει την πλήρη στήριξη όχι μόνο του προκατόχου του Φελίπε Καλντερόν και του Κόμματος Εθνικής Δράσης αλλά και του υποτιθέμενου αντιπάλου και ορκισμένου εχθρού του, του αριστερού Κόμματος της Δημοκρατικής Επανάστασης, όπως αυτό θα αποτυπωθεί στη λεγόμενη «Συμφωνία για το Μεξικό», υπογεγραμμένη στις 2 Δεκεμβρίου, μια μέρα μετά την ορκωμοσία του νέου προέδρου, από τους επικεφαλείς και των τριών μεγάλων κομμάτων και αφορά μια συμφωνία 95 σημείων που περιλαμβάνει τομείς όπως δικαιώματα και ελευθερίες, οικονομία, εργασία, ασφάλεια και δικαιοσύνη, καταπολέμηση της διαφθοράς και δημοκρατική διακυβέρνηση. Χωρίς κανένα εμπόδιο το σύνολο της πολιτικής τάξης δηλώνει ανενδοίαστα πως ο πόλεμος ενάντια στο πληθυσμό που άρχισε με τον πόλεμο του Κόμματος Εθνικής Δράσης ολοκληρώνεται με τον ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους αγωνιστές και τα κινήματα των από κάτω. Έτσι, η μαζική κινητοποίηση της 1ης Δεκεμβρίου, ημέρας ορκωμοσίας του Νιέτο, στην πόλη του Μεξικού και στη Γκουανταλαχάρα, καταστέλλεται άγρια ( με δεκάδες τραυματίες, κάποιοι εκ των οποίων πάρα πολύ σοβαρά, εξαφανισμένους και πάνω από εκατό συλληφθέντες) έχοντας τη συναίνεση του συνόλου της πολιτικής τάξης. Και βέβαια η στοχοποίηση του πλέον ριζοσπαστικού κομματιού της, των αναρχικών, από την Γενική Εισαγγελία και τα ΜΜΕ όλων των πολιτικών αποχρώσεων ως τον αριστερό κυβερνήτη της πόλης του Μεξικού, αποτελεί αναπόφευκτη συνέπεια.
Το έδαφος, λοιπόν, είχε στρωθεί πολύ καλά από τον προκάτοχο του Νιέτο, Καλντερόν, τα τελευταία χρόνια, ακόμα και τους τελευταίους μήνες της θητείας του. Από τη λεγόμενη «εργασιακή μεταρρύθμιση» (κατάργηση του ήδη ισχνού βασικού ημερομισθίου των 60 πέσος δηλ. 4 ευρώ περίπου, πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, μετατροπή των συμβάσεων μερικής απασχόλησης σε ωριαίες της τάξης των 7 ή 8 πέσος την ώρα, θεσμοθέτηση της λεγόμενης δοκιμαστικής περιόδου κατά την οποία ο εργοδότης δικαιούται να μην καταβάλλει μισθό στον εργαζόμενο για όσο διάστημα επιλέξει εκείνος) ως τις αλλαγές στην εκπαίδευση με το επιχειρούμενο κλείσιμο των λεγόμενων αγροτικών παιδαγωγικών σχολών, κάτι που πυροδότησε βίαιες αντιδράσεις από τους φοιτητές τους προηγούμενους μήνες.
ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ EZLN.
Παράλληλα με την εναλλαγή στον προεδρικό θώκο του Μεξικού έχουμε και αλλαγή της κυβέρνησης της πολιτείας της Τσιάπας. Τη θέση του αριστερού κυβερνήτη Σαμπίνες, ο οποίος θεωρείται από τους φιλελεύθερους και νεοφιλελεύθερους κύκλους από τους πλέον αξιόλογους συμμάχους τους στον πόλεμο ενάντια στο αντάρτικο του EZLN και τα κοινωνικά κινήματα θα πάρει ο Μανουέλ Βελάσκο, στέλεχος του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος PRI, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές ως επικεφαλής του Κόμματος των Πρασίνων, αγαπημένου τέκνου του PRI.
Τα σημαντικότερα από τα «έργα και όχι λόγια» του πρώην αριστερού κυβερνήτη, ήταν
α) σε οικονομικό επίπεδο: η προώθηση οικονομικών προγραμμάτων «στήριξης» ιθαγενικών κοινοτήτων βασική χαρακτηριστικό των οποίων ήταν η εγκατάλειψη του δικαιώματος της κοινοτικής γης (εχίδο) και η αποδοχή τίτλων ατομικής ιδιοκτησίας (με δικαίωμα πώλησης της γης), η εκμετάλλευση του υπεδάφους και του φυσικού πλούτου της Τσιάπας, η δημιουργία χωριών – προτύπων, αντίστοιχων των ιθαγενικών καταυλισμών που, κατασκευάζονταν από τους φεουδάρχες για να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται αποτελεσματικότερα τους δουλοπάροικούς, εκμετάλλευση του εδάφους με τον λεγόμενο εκσυγχρονισμό της γεωργίας (βλέπε εισαγωγή μεταλλαγμένων σπόρων, χρήση φυτοφαρμάκων) και στήριξη οικοτουριστικών προγραμμάτων.
Β) σε στρατιωτικό επίπεδο. Σε συνεργασία με το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα οργάνωσε, χρηματοδότησε, ενίσχυσε και παρείχε πολιτική κάλυψη σε παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως οι ORCAO, OPDDIC, PAZ Y JUSTICIA κλπ στα πλαίσια του «Στρατηγικού Σχεδίου της Αντι-Εξέγερσης», ένα σχέδιο το οποίο περιλαμβάνει 3 βασικά σημεία:
1. Αρπαγή και έλεγχο της ανακτημένης από τους ζαπατίστας γης μέσω των μεθόδων της εισβολής και του εκτοπισμού των βάσεων στήριξης του EZLN τα οποία βαφτίζονται «ενδοκοινοτική διένεξη».
2. Τα μέλη των παραστρατιωτικών οργανώσεων που αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας την επιχείρηση, λαμβάνουν νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας του εδάφους. Έτσι, συνεπικουρούμενοι από τις δυνάμεις ασφαλείας, αναλαμβάνουν να το «υπερασπιστούν» απέναντι στους υποτιθέμενους «παράνομους εισβολείς», δηλαδή τους ζαπατίστας.
3. Το έδαφος στη συνέχεια πωλείται σε μεγάλες εταιρίες οι οποίες θα αποκομήσουν τεράστια κέρδη από την εκμετάλλευση του υπεδάφους και του εδάφους.
Η «σύγκρουση για τη γη» όπως παρουσιάζεται στους λόγους των κυβερνώντων δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια επιβολής του εδαφικού ελέγχου και της θεσμικής εξάρτησης.
Μόνο τους τελευταίους δύο μήνες έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από 10 δημοσιοποιημένες από τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης επιθέσεις ενάντια σε εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες, και των πέντε αυτόνομων ζωνών και καρακόλ (Ρεαλιδάδ, Οβεντίκ, Γκαρούτσα, Μορέλια, Ρομπέρτο Μπάρριος), ενώ πάνω από 7 σύντροφοι βάσεις στήριξης του EZLN έχουν συλληφθεί. Η κατάσταση πολιορκίας, οι απειλές, εξαφανίσεις, δολοφονίες, ένοπλες επιθέσεις, βιασμοί, αποτελούν τη πραγματικότητα ενός πολέμου που πλέον δεν είναι καθόλου «χαμηλής έντασης». Σαν Πατρίσιο, Ουνιόν Ιδάλγο, Γουαδελούπε λος Άλτος, Χετσβό και Σινακαντάν, Μοισές υ Γκάντι και Λούσιο Καμπάνιας, Βερακρούζ και Σαν Πέδρο ντε Μιτσοακάν, Σαν Μάρκος Αβιλές είναι ελάχιστες μόνο από τις κοινότητες που «απολαμβάνουν» τα «έργα και όχι λόγια» της πολιτειακής εξουσίας. Όπως θα πουν οι ίδιοι οι σύντροφοι σε μια από τις καταγγελίες «όλες οι περιοχές όλα τα εδάφη δέχονται επίθεση». Η φλόγα της εξέγερσης δε μπορεί να σβήσει, όσα στρατηγικά σχέδια κι αν επιλέξει η εξουσία. Η δυναμική του κινήματος που «ταράσσει» την ηρεμία και την τάξη των από πάνω υπάρχει ακόμα και όταν δεν εμφανίζεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Βρίσκεται στους εξεγερμένους ζαπατίστας, στις αυτόνομες κοινότητες του Μιτσοακάν, της Οαχάκα, του Γκερρέρο, στους αγώνες των δολοφονημένων γυναικών, των πολιτικών κρατουμένων, των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων των πόλεων, των ανεξάρτητων και αυτόνομων σωματείων, πέρα από σύνορα και γεωγραφικές αποστάσεις.
Γιατί
«Πίσω από μας είμαστε εσείς. Πίσω από τις κουκούλες μας είναι το πρόσωπο όλων των αποκλεισμένων γυναικών, όλων των ξεχασμένων ιθαγενών, όλων των καταδιωγμένων ομοφυλοφίλων, όλων των περιθωριοποιημένων νέων, όλων των κατατρεγμένων μεταναστών, όλων των φυλακισμένων για το λόγο και τη σκέψη τους, όλων των ταπεινωμένων εργατών, όλων των νεκρών από λησμονιά, όλων των απλών και συνηθισμένων ανδρών και γυναικών που δεν μετράνε, δε φαίνονται, δεν έχουν όνομα, δεν έχουν αύριο».